Francis Meyrick

IK HERINNER MIJ NEDERLAND

De Tekening

Ik ben in Schotland geboren, van een Engelse vader en een Ierse moeder. Maar mijn familie verhuisde naar Nederland toen ik erg jong was. Pa werkte bij Philips. De gloeilampen fabriek.
Daar leefde ik tot ik zeventien jaar oud was. De hele tijd in hetzelfde huis, op de Pasteurlaan 18, Eindhoven. Met zeventien ging ik naar Ierland, waar ik zou blijven tot ik vijf en twintig was. Daarna London. Ik wist het toen niet, maar ik zou nooit meer in Nederland leven.

Voor mij was het een vreemde tijd, daar in Eindhoven. Ik kijk erop terug, meer dan veertig jaar geleden, als op een droom. En niet altijd een goede. Het is niet gemakkelijk jezelf objektief te beoordelen. Mischien is het onmogelijk. Ik vertel dus door, met deze geschiedenis, maar ik zeg er eerlijk bij, dat ik waarschijnlijk flink bevooroordeelt ben…

Op de kleuterschool was het allemaal normaal, zeg maar, ik herinner me weinig slechte ervaringen. Behalve een paar. “De tekening” was er daar eentje van.
Ik had een ontzettende aardige juffrouw op kleuterschool. Ze was altijd zo enorm enthousiast. Noem het maar, ze vond het geweldig. Je hoefde eigenlijk alleen maar de klas binnen te trappen, en haar gezicht klaarde al helemaal op. Ik was natuurlijk een beetje speciaal, want ik was eenvoudig niet zo maar een stom gemene knul. I was… Nou ja, ik wil niet zeggen “brilliant”, maar toch wel verhipt goed. Vond ik. Het feit, dat deze gevoelige juffrouw wist dat het niet altijd gemakkelijk was voor een “Engelse jongen” die ondermeer een talen problem had, was bij mij niet binnen geslagen. Ik was af en toe een beetje eenzaam, en ik worstelde een beetje met kommunikatie met andere kleuters. Als ik zo terug kijk, denk ik dat deze kleuter leraar gewoon een goed mens was. Een van de vele, die ik in het leven tegen gekomen ben.

Ik probeerde altijd goed werk te doen. Speciaal voor haar. In een boek kleuren, nou ja, het interesseerde me niet zo, maar ik hoopte altijd dat zij het mooi vond. Dat deed ze altijd. Met gekleurd papier werken, uitknippen en lijmen, dat kon ik ook goed. Maar tekenen kon ik helemaal niet. Er waren anderen daar die dat goed konden, maar mijn kleine knobbel was anders samen gezet.
Op een dag was ik eindelijk klaar met een geweldig project. Uren en uren had ik daar aan gewerkt, als een slaaf.
Ik was maar een jaar of vijf, maar ik weet goed hoe blij ik was met mijn tekening. Het was een poes. Zwart met wit. De poes stond daar maar heel dapper te kijken. Met zijn staart prachtig om zijn voorpoten gewikkelt. Een trotse poes. Een majestueuse poes. Een poes om van te dromen. Ik was fenomenaal gelukkig met mijn werk. Toen ik helemaal klaar was, stapte ik naar het bureau van de aardige juffrouw. Ze zag me komen, en begon al meteen heel gelukkig te kijken. Dat was de normale reaktie, en voor mij altijd bewijs (als of ik eigenlijk bewijs nodig had) dat ik verrekt speciaal was.
Ik legde mijn keurig werk voor haar neer, en nam een bescheiden stapje terug. Ze zag meteen hoe fantastisch mijn werk was, en haar hele uitdrukking begon te stralen.
“Oh, dat is zo MOOI!”
Ja, dacht ik, het is mooi. Geweldig werk, vindt u niet?
Ze was ziels gelukkig. “Kijk eens, kinderen!”
Ze draaide mijn kunstwerk om zo dat de hele klas het goed kon zien.
Iedereen keek.
“Kijk eens! Francis heeft EEN PRACHTIGE RAT getekent!”

Een… wat?!?

Ik stond daar, zielig, met mijn mond open. Een RAT??
Ben je helemaal belazert, meid? Pot-ver-dikkeme…!
Een vieze rat?
Ik was beledigd. Ik wilde kei hard schreeuwen:
“Een rat? Het is een POES! Bent U helemaal BLIND?”
Maar ik zei niets. Van teleurstelling draaide ik naar woede. Een stille woede.
En dat ging dagen lang door. Ik weigerde botweg haar zelfs aan te kijken.
Ze had me in mijn kleine ziel totaal gekwetst…
Arme juffrouw.

Maar het WAS… een geweldige POES.

Francis Meyrick
(c)

Last edited by Francis Meyrick on August 16, 2011, 9:22 am